sad

Ostatni dzień lata. A ja chciałam pojechać do sadu. 

Latem. Słońcem. Ciepłym wiatrem. 

Sad rośnie 150 kilometrów od mojego teraz. 

Sad wciąż pachnie, choć zostało z niego mniej niż pół. 

Jabłka w nim niezwykłe, chrupiące, słodko-świeże, nie jadłam nigdy później, nigdzie indziej. 

Dlaczego nie pojechałam? Dlaczego wybrałam inne sprawy? 

Innych sprawy. 

Spokojnie, będzie następne lato. 

A jeśli nie będzie? Sadu albo mnie?