dumka

Andreas Krappweis/freeimages.com

Idę sobie spokojnie przez centrum, nie wadzę raczej nikomu, aż tu nagle… napada mnie staruszek, no, mocno starszy pan raczej. Nawet nie wie, że napada i że lekko potem mi nie będzie. Lekko pochylony, siwiutki, przed nim wózeczek, klasyczny, emerycki, stelażyk na kółkach, na zakupy, na bazarek; do wózeczka przymocowany głośnik, z głośnika dmucha ckliwo tak, że aż w zębach chrzęści. Mocno starszy pan ma i mikrofon, i smartfona, z którego puszczać będzie kolejne podkłady, co dopiero później zobaczę i zapamiętam, chyba jako linę ratunkową, rzuconą do mojej sadzawki słonej. Na razie do mikrofonu odśpiewuje z kartki pokreślonej ukraińskie dumki, romanse jakieś, a ja nie mogę wytrzymać i nic nie poradzę, choć spinam się w pośladkach i brzuchu, mięśnie prężę, usta rozciągam żabio, że niby taka twarda, że normalna, że nic takiego. Ale na nic spinanie, не питай мене, okulary ciemne na nic, чи любов мине, znów jestem kompletną wariatką, co ryczy przed starym, co to nie chce być tylko pudłem, не карай себе, co się jeszcze przydać chce, такою карою, pieniądze jakieś zarobić. Kto normalny by tak słuchał i tak szlochał beznadziejnie? 

*

Dlaczego oni mi to robią, czemu wypuszczają tych staruszków, powolnych, delikatnych, jak z babiego lata skołtunionego ugniecionych, w garniturkach wypolerowanych na błysk na łokciach i klapach, ale odprasowanych, trzy razy do roku zakładanych, w tym raz do pani urzędniczki, bo urząd, wiadomo, to nie byle co! Dlaczego mi to robi? Chciałabym się dowiedzieć, jeszcze zanim w kwiecistej sukienczynie powlokę się, ciągnąc mój wózeczek, stelażyk na kółkach załadowany nie-wiem-czym.